Altı Parmaklı Sıradan Yetişkin-ler

33 yaşında, pek de iddialı olmayan bir erkekten ne bekleriz? O bildiğimiz cevabı hızlıca verelim: Orta yaş bunalımına girmesini!

Anlatıların başat –ve giderek kabak tadı vermeye başlayan– konusudur bu: İçinde ne cevherler olan sıkıcı erkeğimiz henüz bundan bi’ haber hayatı, ilişkileri ve her şeyi geleceğe havale ederek geçiştirmeye çalıştığımız anlamsızlığı düşünür ve... böyle devam edemeyeceğini anlar. Artık başka bir şeylerin vakti gelmiştir.

​Ancak biz bugün tam da bu yola girerken aslında tam da yolun aksine yönelen, tuhaf mı tuhaf bir şeyden bahsedeceğiz: Bir yeni zaman anlatıcısı olarak Joe Dunthorne’dan ve onun bir zamanların altı parmaklısı, anarşist Roy Morris’inden.

Roy Morris, o ve kendisinden oluşan grubunda komik bir adam. Gelgelelim, yalnızca orada komik olduğu da çok açık. Teknoloji haberlerinin pek de gözde olmayan muhabiri, küçük arkadaş çevresinin baba adayı, devletin sorunsuz vatandaşı, hamile eşi Garthene’in kıskançlığını her daim şakaya vurmaya çalışan sorumsuz eşi. Hayattan en büyük beklentisi, satın almak için teklif verdikleri evin diğer taliplerinin tüm zarafetleriyle tekliften çekilivermesi...

​Oysa hayat herkese yaptığı gibi 33 yaşındaki bir baba adayına da sürpriz yapabilir ve bu sefer işleri biraz daha büyütüp 2011 Londra İsyanları’nı tetikleyebilir!

Düşbaz’ın ekim programı kapsamında okurla buluşan Yetişkin-ler, duyguların olabildiğince patladığı zamanlarda, pek duygusuz bir anti kahramanı, Roy Morris’i adeta kirli bir kurmaca belgesel estetiğiyle takip etme hâli. Joe Dunthorne’nun gayet basit bir olay örgüsünü duygusuz ana karakter ve eksantrik üslupla harmanlaması, bize bu kirliliği bahşediyor.

Roy’un birbirine eklemlenerek duygularını zapt edilemez noktaya getirecek pek çok şey var: Kıskanç mısın ya da baba olacağından eminken bile şüphelerin mi var?; al sana evliliğinde koca bir çatlak. Sefil kariyerinle satın almaya çalıştığın ev başkaları tarafından sırf tekrar kiralanmak için satın mı alınmaya çalışılıyor? Al, sana koca bir çatlak ya da diğer adıyla literatüre giren bir isyan!

​Ancak Roy bu çatlakların hiçbirine karşı o güçlü, belki de maskulen tepkiyi vermiyor. Hayır, ilişkisinde bir şeyler yolunda gitmiyor mu? Çözmek yerine öylece durabilir. Şehir yağmalanıyor mu? İki bira içtikten sonra bazı belgelere bakma ihtiyacı duyabilir, anca o. Roy’un tepkisizliği onu Kafkaesk bir sürece doğru sürüklerken -ve o da bu çıkarımı kolayca yapabilecekken- o, duygusuzluğunun tuhaf ve kibar prosedürlerini devam ettirmekle yetiniyor.

Dunthorne’nun Yetişkinler’i karakterleri, politik atmosferi, sosyoekonomik dokusu ve birden fazla insanın cümbüşe çevirebileceği her türlü ilişkiye bakış açısıyla, aslında her yaşta, en çok da ergenlikte işleyebilen tuhaf bir hikâye aslında. –Yapabileceğinden hiç şüphemiz olmamasıyla beraber– Roy eğer, 33 yaşında bir baba adayı olduğunu unutup 13 ya da 23 yaşında bir Roy olarak bu anlatıya devam edebilir miydi diye sorabilir okur kendi kendine, muhtemelen hızlıca “Evet!” diyebilirdi. Gelgelelim Roy –yine– 33 yaşında bir baba adayı olduğunu unutup bu anlatıdan esaslı “bir orta yaş bunalımı destanı” yaratabilir miydi diye sorsa bunun cevabı da “Evet!” olurdu.

​Oysa Joe Dunthorne ve Roy Morris ve Yetişkinler, tüm bu soruları boş vermeniz için var. Boş verin: Dışarıda karmakarışık bir şehir, duygusuz bir adam ve tuhaf ilişkiler varsa, parmaklarınızın arasında ana karakterinin duygusuzluğuna inat patlayan, hayatın sıradan groteskini besleyen duyular ve her şeye rağmen sevmekten kendimizi alamadığımız kimi yetişkin ahmaklar var.