Ben!

Gündüz Vassaf

Türkiye’de üniversite

Kapıkulu loncası.

12 Eylül. İstifa ettim.

Kitaplarımı alacağım,

Yıllardır  Boğaziçi’ndeydim,

“Ne güzel kızlar varmış,” dedim,

 Kendime madalya taktım,

 “O kadar iyi hocayım ki,

Güzel kızların farkında değilmişim”

Sevdiğim  yönetmene,

“Benim gibisindir,” dedim,

“Senin de sette  gözün görmez

Filminin karesinde sevişenleri.”

Dinledi

Eski öğrencim

Saygısından bir şey demedi.

Eski Roma

Sanat, felsefe, adalet= DEVLET.

Medeniyetlerini koruyacaklar,

Ele geçirdiler mi

Barbar  bellediklerini, 

Sıraya dizdikleri

On kişiden biri,

Kaybediyor kellesini.

Latince’de kelimesi

     d e c i m a  t i o 

İşlm var,  insan,

Çekil bir yana!

İdealim

              insancıl

İdeolojim

               rehber

Tanrım.

               evrensel

Sen,

Saçını süpürge,

Hayatını  feda eden.

Ben,

Güzeli  göremeyen.

İnançlıyız

Kararlıyız

Siz söyleyin!

Ne farkım var

Bayrak için

Ölmeyi kahramanlaştıran,

Elinde, sevgilisine buket,

                  kelebek rüyası

                    papatya tarlasını,

Aşkı uğruna

Tek tek koparandan?

 Davamız için savaşmak

 İnancımız için  ölmek

 Bazen “Ben”

 Bazen “Biz”, derken 

 Başkasını görememek!

Türümüzün evriminde

İkisinin çelişkisinden öte

Bilmediğim bir sevgi olmalı.

Beni ben yapan muamma

Darwin’i de bıraktı sınıfta.

​Dolu dolu yaşarken

Ne onun

Ne bunun

Gönüllü kurbanı.

İnsan olamaz mı

Kendisinin başkası?