“lüme terk etmeli kimi şeyleri

"Ölüme terk etmeli kimi şeyleri"

                                                                Muzaffer Buyrukçu’ya

Trenin kalkmasına çok az vardı
Kadıköy iskelesindeydik Cemal’le
Işıl ışıldı Haydarpaşa Gar Lokantası
Vapurlar suyun aynasında

Karlayacak galiba dedim göğe bakarak
Sen hiç karlı pekmez yedin mi dedi Cemal
Ben dedi kar beyazlığını Kars’ta gördüm ilk
Kar orda hayatı biçimlendiren bir güç

İki kişi olunca çekiliyor tren yolculuğu
Tren kalktı gidiyoruz Pendik’te denizi
Şuraya buraya serpilmiş adacıkları gördük
Bizim de bir adamız olsa dedim

Küçük bir devlet gibi dedi Cemal
İzmit’ten pişmaniye almadık Çene suyu içmedik
İçimiz dışımız ıslanıyordu yine de
Deniz kıyısından gidiyordu trenimiz

Tepelerin ardını işaret etti sonra
Bilecik’e geliyorduk
Altı yaşında sürgün oldum
Ortaokulu burada bitirdim dedi Cemal

Zelzele vurdu Erzincan’ı biz kurtulduk
İçimizde kopan fırtınayı kıyamete yorardık
Karınca yiyen çocukların sesi kalın olurmuş derler
Bin parçaya bölünmüş gibi kırık kırıktı sesimiz

Âşık olduğum kız Bilecik’in en güzel kızıydı
Tepeden tırnağa lacivert ve parasız yatılı idim
Sürgün diye bağırıldı mı ardımdan üzülüyor
Doymuyor yeniden sıraya giriyordum

Bilecik’te sinema yoktu yalınayak
Başkabak bir yalnızlıktı park
Kentten büyüktü kentin parkı bilemezsin
Dalımıza binen keder parktan da büyüktü

Prevert’i anımsıyor musun Muzaffer çiçekçiyi
Çiçek alan adamı elinde çiçekler çiçekçinin kapısında
Ayağı dibine yığılan adamı yere düşen çiçekleri
Perişan çiçeklerini adamın yuvarlanıp duran parasını

…

Ölüme terk etmeli kimi şeyleri
Kimi şeyleri ölüme terk etmeli
Ölümü çiçekleyen adamın şiirini
Şiiri çiçekleyen ölümünü adamın

Ümit Sarıaslan


(*) Ümit Sarıaslan’ın Nisan 2009’da yayımlanan Dilin Gecesinden adlı şiir kitabından.

…

Bu şiir, Muzaffer Buyrukçu’nun 40 yıl önce, 19 Mart 1969’da Cemal Süreya ile birlikte İstanbul’dan Ankara’ya yaptıkları tren yolculuğunu anlattığı günceden el aldı, demlendi…