Süheyla

Süheyla; inan sıkıcı bu el elelik

İçi aslen kof bir şarkıda, yanağı omuz başına koymalar

“İyi misin? Vardın mı?” lar

“Bizim şarkımız” diyerek, tüzel bir duyguya sahip çıkmalar,

Terden sararmış ‘aynı’ yastığa baş koyup, tasa aş dökmeler

Sırtının sızıntısı

Belinin boşalması

Tek taraflı “Günaydın”, çift taraflı yüzler, öfkeler

İnan, sıkıcı bu el gibiler…

Sabaha yalın uyanırken, iki bacağını pergel gibi açıp, edilgen olmaktan kurtulmak

Ya da yalnız ölebilmek, lütuftur Süheyla

Çık artık ağ tutmuş o evden

Ev zannettiğin, tahakkümü yüksek bir devken…

Hiç mi uzanmadın bir değirmenin alnına

Ne kadar hoşsun Süheyla!

Sehpana kendi rakını dizdiğin olur mu?

Sevdiğim, leblebinin sarısı, beyazı değil dediğin?

Tuzlu fıstık kıtlardı senin yağız bellediğin

Ağzı bozuk delikanlı, tenini bilediğin

“Başımın tacı, başımın tacı” değil de

Hep “oramın başı, oramın başı”

Yüksüneceğine, yüksük taktın parmağına

Diktin dilini

Lâl, zeval Süheyla!

Şarkılar, şiirler dizilmiş sana da, hiç dinlemedin, inlemedin

Kalk gidelim Süheyla

Önce kalk

Sonra gidebilelim

Dağladı, gaipten öte yaraladı hayat

Kalkıp gidebilmek de iki eylemli bir lütuf

Arkana bakmadıkça

Anlayamayacağın

Kalk gidelim

Her adımımızda, nelerden uzaklaştığımızı bilerek

Arkana bakmadan gitmeler

Sadece bir şiir Süheyla

Görsel Steffen Remter'e aittir.