Büyüleyici Bir Göz, Aksak Bir Kalem

Geride bıraktığı 40 yıllık sanat hayatında hem nice çizgi roman üretmiş hem de yazarlık ve bestecilik yapmış olan Igor Tuveri, tercih ettiği mahlasıyla Igort, ilk yönetmenlik tecrübesini kendi işini beyaz perdeye uyarlayarak ifa ediyor. Sinemaya uyarlanan çizgi romanlara pek alışığız da bizzat çizeri tarafından bir de kamerayla hayat verilen çizgi romanlar bir elin parmaklarını geçmiyor olsa gerek. Gangster çizgi romanlarının estetik anlayışıyla klasik film-noir geleneklerini birleştiren Igort, bir nevi izleyicisini seçerek pek niş bir damak tadına hitap ediyor. Zaman zaman neredeyse sürreal bir mizansen oluşturan etkileyici set dizaynı ve sanat yönetimiyle, filmin stili içeriğinin çok önüne geçiyor. Kurgudan koreografilere görsel tüm ögeler işliyor, fakat filmin ne hikâyesi ne de karakterleri bir B-Film seviyesinin üstüne çıkabiliyor. Ne klasik film-noirların travmatik anti-kahramanları kadar boyutlu bir karaktere sahip başkahramanımız ne de içinde bulunduğu ortam yeteri kadar tekinsiz inşa edilmiş.

Organize suçun harman olduğu kent Napoli’de, artık tetikçilikten emekli olmuş Peppino (Toni Servillo), bayrağı oğlu Nino’ya (Lorenzo Lancellotti) devretmiştir. Baba Peppino, giyim kuşamından, ettiği laflara tam bir beyefendi. Suç dünyasından elini çekmenin verdiği kısmi rahatlıkla hayatına devam etmekteyken, oğluna kurulan bir pusu onun intikam için tekrar silah kuşanmasında ateşleyici rolü oynar. Hem hikâyenin dününü göstermek hem de Peppino’ya duygusal bir derinlik katmak amacıyla kurgulanan geçmiş kesitleri, doludizgin ilerlemekte olan mafya hikâyesinin zaman zaman nefes almasına olanak sağlıyor elbette; fakat film boyunca odaklandığı karakterle izleyicinin arasında herhangi bir duygu birlikteliği kurulması için gerekli aktarımı sağlayamıyor. Peppino’nun ne oğluyla, ne de can yoldaşı Toto’yla (Carlo Buccirosso) olan ilişkisi bu geçmiş kesitleriyle güçlenebiliyor ve hâliyle filmi yürüten karakterler epeyce yüzeysel kalıyor. Hayli kuvvetsiz kurulan baba-oğul ilişkisine bir de mafyanın belirsiz motivasyonu eklenince, birbiriyle etkileşime girebilecek kutuplar ortaya çıkmıyor ve bu da hikâyenin ölü doğmasına sebebiyet veriyor. Sözün özü, üzüldüğüne dahi inanmanın güç olduğu, ona dair herhangi bir şey hissedemediğiniz yalnızca iyi giyimli bir ihtiyar delikanlının, damdan düşercesine bir intikam yemini edip beline silah takmasından ibaret filmin hikâyesi. Ara sıra kitabın ortasından ettiği sözler de karanlığa sıkılmış kurşunlar gibi ilerliyor, karşısındaki hedefin belirli bir karakteri olmadığı için.

Fakat bunca aksaklığa rağmen 5 Kusursuz Sayıdır kendini hiç şüphesiz izlettiriyor. Bunun sebebi, bir karikatür uyarlaması olarak sahip olduğu lezzetli atmosferden ileri geliyor. Filmin tüm fiziksel dizaynı, o ağırbaşlı klasik neo-noir mizansenine bir tutam İtalyan stilizmi katıyor ve bu sentez, meraklısı için doyurucu bir görsel haz yaratıyor. Klasik westernler nasıl ki İtalyan eliyle yeni bir boyut kazandırılınca “spagetti western” olarak anılıyor, 5 Kusursuz Sayıdır için de benzer bir şeyi film-noir ekseninde söylemek mümkün. Günlük İtalyan pratikleriyle, zaman zaman sürreal bir his dahi verebilen Napoli sokaklarıyla ve film-noirların olmazsa olmazı “chiaroscuro” ışıklandırmayı yer yer benimsemesiyle Igort; gayet derli toplu, hiç şüphesiz de stil sahibi bir görsellik ortaya koyabilmiş. Özellikle ilk büyük çatışma sahnesi, ekran başında bir çizgi roman okurmuş gibi ilginç bir tecrübe sunuyor. Mermilerle ışıklanan ortam, gözümüzü bir çizgi roman penceresinden ötekine kaydırırcasına sahneyi devam ettiriyor. 

Film; hikâyesiyle izleyiciyi avucunun içine alıp şöyle bir sıkıca tutmayı beceremese de estetizmiyle kendini türdeşlerinden büyük harflerle ayırıyor.