“Hayat Müşterek Bir İmkânsızlıktır”

Bu yazı daha pek çok değerli yorumla zenginleşebilir ve güncellenmeye devam edebilir. Ancak şimdilik bu hâliyle sizlerle paylaşıyoruz. Climax’i izleyip üzerine konuşmak isteyenlere ya da henüz izlememiş olup hakkındaki yorumları merak edenlere ithafen.

Damla Merve Pekdoğan (Artful Living Sosyal Medya Uzmanı)

Kimilerinin aşığı olup kimilerinin nefret ettiği Gaspar Noé’nin filmlerindeki rahatsız ediciliği seven tarafta yer alan biri olarak Climax beni hipnotize etti diyebilirim. Yönetmen tutkunun rengi dediğimiz kırmızıyı yoğun bir şekilde kullandığı bu filminde izleyenleri çılgın dans sahneleriyle tutkunun doruklarına ulaştırarak hayranlarına “climax”i tattırıyor. Bu dans tutkunu insanların halüsinatif yolculuğundan ve Noé’nin hipnotize edici bu filminden etkilenmemek bence imkânsız.

Mu Tunç (Yönetmen) 

Bu filmi izledikten sonra, arkadaşlarınızın çağırdığı hiçbir partiye gitmeyeceğinizden emin olabilirsiniz. İzlediklerinizi unutmak için gözünüze elektrik vermek zorunda kalabilirsiniz. Muhteşem bir film gerçekten. Bence Gaspar’ın en iyi filmlerinden biri.

Zehra Çelenk (Yazar, Senarist)

Climax, kesinlikle farklı bir seyir deneyimi sunan ama çarpıcı giriş bölümünden sonra merak ve ilgiyi dramatik açıdan ayakta tutamayan bir film bana göre, adıyla tezat biçimde. Böyle bir filmin sarsıcı ve “kasvetiyle sürükleyici” olması gerekir, yer yer sıkıcı değil. 15-20 dakikalık malzemenin 95 dakikaya yayıldığı hissini verdi bana. Yarattığı tekrar, yerinde sayma hissi de güçlü görsel atmosferine, etkileyici koreografisine ve müzik kullanımına, bitiş jeneriğinin başta yer alması, giriş jeneriğinin hayli geç girmesi gibi yenilikçi yanlarına, etkileyici ara sözlere rağmen anlamlı bir bütünlüğe varamıyor. Rahatsız ediciliği, zihne kıymık batıran bir mesele içermekten ziyade yönetmenin biçimsel aykırılık gösterisine dönüşüyor. Gaspar Noé, (genel olarak sevdiğim) huzursuz, “baş aşağı” dünyalar kuran yönetmenler içinde bakışını en sevmediklerimden. Bu filmle bunun nedenini bir kez daha anladım. Dans var, renk var, ritim var, “insan” yok. İzlediğime memnunum ama pek sevemedim. 

Yaşam Kaya (Editör, Eğitimci, Tiyatro eleştirmeni)

Gaspar Noé; sosyal dünyadaki insanları, kendisini içinde bulunduğu dünyadan soyutlamaya çalışan uyuşturucu bağımlısı dansçı karakterlerle bile, keskin biçimde yüzleştiriyor. Irksal ya da cinsel farklılık, yani toplumda ezilmiş olmak, insanın ilkel, ölümcül duygularını yok etmiyor. Koruma içgüdüsü aslında yok etme arzusudur, diyor Noé. Climax yarattığı dünyadaki labirentlerle, en ağır hayvani duygularıyla tanıştırıyor insanları. 5 sayfalık senaryodan böylesi çarpıcı bir gerilim yaratmak başlı başlına bir mucize!

Burcu Ezer (Artful Living Genel Yayın Yönetmeni)

Climax bittiği an aklımdan ilk geçen onu yeniden izlemek istediğimdi. Bu hissi paraşütle bir yamaçtan inerken ayaklarım yere değdiği andaki heyecan ve isteğe benzetiyorum. Üzerine uzun uzun konuşmak ya da yazmak yerine deneyimlenmesi gereken bir film olduğunu düşünüyorum. Etkileyici dans performansları, eşsiz kamera açıları, tepetaklak kurgusu ve müzikleriyle Gaspar Noé yine unutulmaz bir filme, daha doğrusu deneyime imza atmış. Zira Climax’te izleyici konumundan çok filmin içinde bir karakter gibi hissediyorusunuz.

Ali Ulvi Uyanık (Sinema Eleştirmeni)

Climax müthiş bir işitsel /görsel estetikle hipnotize vaziyette, insanlığımızın cehennemine girmek isteyenler için... Sinemada yönetmenliğin nasıl zorlu bir zirveye tırmandığını merak edenler için de... İnanın, saflığa da dokunacaksınız.

Begüm Kakı (Artful Living Edebiyat Editörü)

Senenin en çok konuşulan yapımlarından biri olmayı sonuna kadar hak eden bir film Climax. Gaspar Noé, yine baş döndüren kamera kullanımı, baskın kırmızları ve yeşil floresanın hakimiyetinde, hikâyesiyle, müzikleriyle ve kir içinde bir estetikle doruklara çıkaran bir filmi izleyicisine sunuyor. Noé’nin 5 sayfalık senaryosu ve 15 gün süren çekimiyle ortaya çıkardığı bu iş, kimine göre bir cehennem, kimine göre bir saçmalık, kimine göre ise ezber bozan bir film. Kesinlikle kafa karışıklığıyla baş başa bırakan, içinde kaldıkça bunaltan ama defalarca izleme isteği uyandıran sadist bir zevki harekete geçiren bu filmi deneyin(!)

Semih Öztürk (Yazar)

Gaspar Noe sinemasının yüzleştiren bir tarafı olduğunu düşünüyorum. Bilinçli ya da bilinçsiz olarak yüzümüzü çevirdiğimiz pek çok ayrıntıya garip bir şekilde dâhil olmamızı sağlıyor. 2002 yapımı Irreversible bunun en sert örneği. Aynı şeyi Climax için de düşündüm. İçine çeken ve geri dönüşü mümkün olmayan bir girdaptan pek farkı yoktu. Renkler, müzikler ve dans hikâyedeki girdabı beslemişti film boyunca. Ya da tam tersiydi ama birbirini besleyen bir sertlik olduğundan eminim. Çekici gelen tarafı da sanırım buydu benim için.