Neden Sevemiyoruz?

Toplumun bir ferdi olarak benimde söyleyeceklerim var!

                Bu toplumu seviyordum. Nasıl sevmem ki yıllar boyunca ‘öğretilen’  kahramanlıklar, haksızlığa karşı yanımda kim var demeden dur diyebilen nice cesur insanlar, örneğine az rastlanır destanlaşmış aşklar, bu kadarı da olmaz diyebileceğimiz merhamet örnekleriyle büyüdüm. Daha doğrusu büyütüldüm.

                Fakat merak ettiğim şey şu ; Nasıl bu duruma geldik? Günümüz toplumunda bir Çanakkale Harbi kadar haysiyet ve cesaret örneği çıkar mı acaba? Ferhat ile Şirin, Leyla ile mecnun  gibi sevenler? Kim Hz. Mevlana gibi ‘Gel, gel, ne olursan ol yine gel, ister kafir, ister mecusi, ister puta tapan ol yine gel, bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir, yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel...’diyebilir? Demeyi bırak; bunu içten, samimi bir şekilde söyleyip yaşayabilir? Tek tek örnek vermeyi geçiyorum. Zaten bitmez. Hem şu kıt bilgimle affedin bir çoğu hadiseyi ve kişileri muhakkak bilmiyor ve yahut unutmuşumdur.

            Demeye çalıştığım bu noktaya nasıl geldik. Bir insan yavrusu bebekken ne kadar sevimlidir. Bir o kadarda masum bir varlıktır. Onun büyüyüp bu kadar acımasız, gaddar, bencil olması için neler yaşamış olması gerekir? Bir suçlu ararsak hepimiz suçluyuz. O kadar yozlaştık, kinlendik, nefretimize sarıldık ki başkalarının acısına sevinir olduk. Eğlencelerimiz bile birisinin aşağılandığı güldürülere dayalı.Tek tek, santim santim, birey birey çürüyoruz. İçlerimiz çürüyor. Tutunabileceğimiz hiçbir dal yok gibi. Bu çürümede tek kaygımız nasıl göründüğümüz? Ve toplumun bizi nasıl algıladığı?

            Bu toplumu bir arada tutan dostluk, arkadaşlık, yardımlaşma, aile gibi mihenk taşlarının altı günden güne boşalıyor. Herkes kendi haricindeki kişileri sınıflandırıyor, kategorize ediyor. Ve anlamak için değil yanlışlarını hatalarını bulmak suratına çarpmak için dinliyor. Kaçımız karşımızdakinin doksan dokuz lafı yanlış olsa da o bir doğruyu öğrenmek için dinliyoruz? Eskiden karşısındakinin yanlışını bile söylemenin amiyane tabirle ‘raconu’  vardı. Neden duyduğumuz ilk farklı cümleyi aşağılamadan, kınamadan, alaya almadan, söyleyeni şucu bucu diye yaftalamadan önce dinleyip düşünemiyoruz?

            Her şeyi geçelim bir bebeğin bile sadece bir bölgede doğması diğer insanların ona bakışını, davranışını hatta kaderini değiştiriyor. Kusura bakmayın ama soğuktan donan bebekler, ‘yanlışlıkla ‘ vurulan, tecavüze uğrayan, çalıştırılan, aç kalan ve daha sayamayacağım nice talihsiz vakayı yaşayan çocuklara şahit olunca kendi konforumdan tiksiniyorum. Bir bebeğe, çocuğa nefret hissetmek, kin duymak, onu düşman edinmek nasıl mümkün olabilir? Hangi din,kitap,hangi ideoloji, diyalektik bunu söyleyebilir, meşrulaştırabilir yada vicdanlarımızı rahatlatabilir ki?

            Çocuklarımızın ne yiyip içmesi, neler giyinmesi hangi okullara gitmesi bizler için bu kadar önemliyken ,televizyonlarda bütün haberler çocuklarınıza şunları yedirin bunları yedirmeyin saçmalıklarıyla doluyken,niçin hiçbir anne baba çocuklarını daha merhametli, dürüst, iyi insan yetişmesi için neler yapmalıyız sorusunu sormaz? Neden hiçbir uzman bu konuyu gdo, şeker, gıda boyası  kadar dikkate almaz?

            Çocuklarımıza miras olarak; Acımasız olanın kazandığı, ezenin üstünlüğüne dayalı, ona boyun eğenler ve ya yok olması gerekenler olarak kutuplaştırıldığımız bir toplum mu bırakacağız? Hepimiz çözümsüzlükten, çaresizliğimizden acımasız, vicdansız olmaya mı sarıldık?

            Her şeye sahip, vicdansız, empati yoksunu, acımasız uzun yıllar yaşayacak olan bireyler yetiştiriyoruz.

            Bence en kötüsü de yavaş yavaş, sessiz sedasız bunu kabullendik. Artık o kadar rahatsız etmiyor bizi. İşte bu yüzden kendimden nefret ediyorum. Ve bu toplumu eskisi kadar sevemiyorum.