Katmanlı, Şeffaf ve Rengarenk: “İşimi Beğendin Mi?”

New York’un merkezinde sanat alanlarıyla çevrili bölgede konumlanan, 2007 senesinde açılan Fremin Gallery çeşitli medyumlarla çalışan birçok sanatçıya ev sahipliği yapıyor. Galerinin vizyonu sanatçıların kendini özgürce ifade edebileceği bir alan sağlarken aynı zamanda koleksiyonerlerle sanatçıları buluşturabilecek bir platform yaratıyor.

Bugünlerde Fremin Gallery’de sanatseverlerle buluşan Ardan Özmenoğlu’nun “İşimi beğendin mi?” sergisinde sanatçının post-it çalışmaları ve cam heykellerinin yanı sıra neon işleri de yer alıyor. İzleyiciyi, galerinin vitrininden başlayarak içeri doğru katman katman çoğalarak farklı medyumlarla buluşturan bir sergi bekliyor.

​Ardan Özmenoğlu’nun “İşimi beğendin mi?” sergisi 31 Aralık 2022 tarihine kadar Fremin Gallery’de görülebilir.

Ardan, Fremin Gallery’de “İşimi beğendin mi?” başlıklı sergin izleyicilerle buluşuyor. Sergi süresince izleyicilerle buluşma deneyimlerini nasıl buluyorsun?

Farklı ülkelerde sergi açmak sizi başka izleyicilerle tanıştırıyor. Bu çok sevdiğim bir tecrübe, eserlerimi başka ülkelerde ve başka insanlarla paylaşmak. İzleyicilerle buluşma bence bir sanatçının yaşadığı en güzel ve romantik anlardan biri. Sergiyi açmış olmak demek artık o sergiye dair geriye bakıp düşüneceğiniz bir şey kalmamış demek gibi. Her şeyi yapmışsınız ve artık işler orada izleyiciyi bekliyor. Sergi açılışlarına o yüzden bayılırım, bana kutlama gibi gelir. Ama sergi öncesi ve hazırlık aşaması, işte o, o süreci anlatmam saatlerimi alabilir.

Serginin bulunduğu şehir, hızlı değişim ve dönüşümlere açık bir yer sunuyor. Noodle

Table işin de bu hızlı yaşayan kent yaşamına bir ayna tutuyor adeta. Tüm bu karmaşık ve hızlı akan dinamikte, izleyiciye sergi mekânında ana odaklanıp göz alıcı işini deneyimleyeceği bir fırsat sunuyor. İşin üretim sürecinden biraz söz eder misin?

Eserlerimin üretim sürecinin, esere dahil olduğunu düşünüyorum. Mesela Noodle Table eseri, bu iş için sürekli neon atölyesinde çalıştım. Neon eserlerimin renginden bükümüne kadar başında olurum, günlerimi gecelerimi geçiririm, saatlerce işe bakarım ve düşünürüm. Bu süreçte paketlenmesinin bile detaylarını çizerim. Fikre sahip olmak ayrı, onu üretmek ayrı bir deneyim ve yetenek… Sanat eseri, sanatçı ve zanaatkar ile bir araya geldiğinde mükemmeli yakalıyor. Burada zanaatkar sanatçının kendisi de olabilir. Yani sorduğun üretim süreci, eserin meydana gelmesinde büyük rol oynar.

Serginin adı merak uyandırarak mıknatıs gibi izleyiciyi sergiye çekiyor bana kalırsa. Bu başlıktan yola çıkarak, “beğeni” kavramı üzerinde durmak istiyorum. İzleyicinin beklentisi ve sanatçının beklentisi arasında olası bir beğeni kaygısına dikkat çekmiş oluyorsun. Bu beğeni kaygısını nasıl yorumluyorsun?

Aslında bir kaygım yok. Beğenebilir veya ilgisini çekmeyebilir. Bu biraz izleyicinin bakış açısına, bilgisine, duygusuna ve gözüne bağlı. Ben zaten eseri paylaşarak ben buradayım diyorum, o duygumu ve düşüncemi paylaşıyorum. Bunun ne kadarı karşı tarafa geçiyor bunu bilemem fakat bildiğim bir şey var o da hissettikleri. Ben fikrimi kolay ve yaratıcı, basit ama farklı anlatan bir sanatçıyım, sizi engebeli yollar ve kapalı kapılar arkasında bırakan ve hadi fikrimi bul diyen bir sanatçı değilim. 

Galeri mekânının bulunduğu bölge ve işlerinin kolektif hafıza kavramı etrafında çevreleniyor olması arasında bir bağ kurdun mu?

Bahsettiğin bağ bilerek ve isteyerek kurulan bir bağ değil, organik olarak oluşan bir bağ. Ben son 11 yıldır bu bölgedeki sergileri gezerek, grup sergilerine katılarak ve dört tane solo sergi yaparak var oldum ve dolayısıyla bu bağı kurdum. Galeri mekânı, New York’ta Chelsea bölgesinde yer alıyor. Bu kısım çoğunlukla büyük galerilerin iddialı sanatçılarını ve sergilerini gösteren bir bölge oldu ve olmaya devam ediyor. Bu durumda sergim sadece bana ait olmaktan çıkıyor ve buraya ait oluyor. Yani bahsettiğin bağ zaten ben farkına varmadan olmuş ve sen bu soruyu sorduğunda daha net anladığım bir durum.

Cam heykellerinden söz etmek istiyorum. Cam katmanlar ve şeffaflığın bir araya gelerek bir bütünü oluşturduğu My colorful forest işin kendi yaşamından nasıl bir yansıma buluyor?

Dinlediğin müzik, okuduğun kitap, yediğin yemek sen demek ya, sanatçı için de durum aynı. Eserlerime bakarak beni anlayabilirsiniz, en gizlisinde bile bir ipucu vardır. Bence bütün sanatçılar eserlerinde kendilerini, duygularını, fikirlerini ve yeteneklerini anlatırlar. My colorful forest yani “Benim renkli ormanım” adlı eser benim dünyamı anlatıyor. Katmanlı, şeffaf ve rengarenk…

Renklerle iyi geçinen ve renkler üzerine çokça düşünen bir sanatçı olarak son olarak renk ve şehir ilişkisine değinmek istiyorum. Bir sanatçı olarak şehirler sana nasıl ilham veriyor ve şehirler senin işlerinde renk kullanımına nasıl ilham oluyor merak ediyorum.

Bir Alman sanatçının kullandığı renklerle, bir Türk sanatçının kullandığı renkler aynı olamıyor. Sanatçının beslendiği şeyler sınırlı değil, doğa, gündelik hayat, görüştüğü veya konuştuğu insanlar, başına gelenler, gözlemleri, fikirleri ve tabii ki yaşadığı şehir. Şehirler bende başka başka renk kavramlarını ve renk algısı oluşturdu. Bence Berlin sarı ve siyah, New York rengarenk, İstanbul turkuaz gibi… Renkleri sadece bilmek yeterli değil aslında, kullanmasını, birlikteliklerini bilmek ve rengi güçlü hissetmek gerekiyor. Ben yaratıcılığımın büyük bir paydasının bu olduğunu düşünürüm.