Rengarenk Atlar Diyarında

İnsanın atlara dair ürettiği ilk imgeler, Güney Fransa ve İspanya’daki mağara duvarlarına, günümüzden yaklaşık 30 - 35.000 yıl öncesine kadar uzanıyor. Werner Herzog’un Unutulmuş Düşler Mağarası belgeselinde, Chauvet mağarasındaki atlar paneli önünde söylediği gibi bu resimler o kadar canlı görünüyor ki tıpkı bir gölge oyunu gibi, duvar yüzeyinde hareket ediyor, nefes alıyor, kişniyor, adeta yaşıyor.

Decollage Art’ın yeni sanat sezonunu açtığı “Ve Kırmızı” sergisinde Prof. Dr. Fevzi Karakoç’un resimlerinde gördüğümüz atlar ise bu kez tuval yüzeyinde özgürce dans ediyor. Karakoç’un sanat pratiğinde bıkıp usanmadan tekrarladığı at figürü Orta Asya ve Anadolu’da atlarla kurduğumuz yakın ilişkinin, Anadolu kültürünün bir yansıması. Ancak serginin küratörü Serap Atala ve sanatçı özellikle altını çiziyor; “bu resimlerin konusu atlar değil”. Karakoç atları, resminin giriş kapısı olarak görüyor. Ona göre resim hikâye anlatmaya ihtiyaç duymaz. Tıpkı etkileyici bir müzik parçasını dinlediğimizde hissettiğimize benzer bir duygu sezdirir.

​Louis Bertrand Castel’e göre resim, “sessiz müzik”tir. Nazan İpşiroğlu, Resimde Müziğin Etkisi adlı etkileyici kitabında resim ve müzik arasında öteden beri bir ilişki olduğunu belirtir. Doğayı taklitten uzaklaşan, görünenin ötesine uzanmak isteyen sanatçıların modern dönemde soyut sanata yönelirken gözlerini müziğe çevirdiklerini yazar. Ona göre müzik madde dünyasının ötesindeki bir gerçekten haber verir çünkü müzik maddeden arınmış tek sanattır. Benzer şekilde Karakoç da eserlerinde maddeden arınmış soyutlamalar sunarken resimlerinde müziğin etkisi derinden hissedilir.

Dizginlenemez Atların Coşkun Ayak Sesleri

Öte yandan Karakoç, çocukluğunda yaptığı ilk resimlerin, beyaz kireçle boyanmış köy evinin duvarlarına kömürle çizdiği koyun, keçi, at gibi hayvan figürleri olduğunu anlatıyor. Sanki onu mağaraların derinlerine resim çizen insanlara (şamanlara) kadar götüren bir yol var. Batılı anlamda perspektife sahip olmayan, minyatürden etkiler taşıyan, Anadolu halı kilimlerini akıllara getiren, gölge oyununu hissettiğimiz, Anadolu’nun renk cümbüşünü yansıtan resimleri bu topraklardan beslenirken aynı zamanda evrensel, zamansız bir soyutlama taşıyor. Resimlerini yaparken eskiz, desen kullanmıyor. Doğrudan tuval üzerine hislerini aktarıyor. Serap Atala’nın belirttiği gibi dışavurumcu yöntemle yapılan coşkulu bir performans ortaya koyuyor. Çalışırken mutlaka müzik dinliyor, resimleri de müzik gibi ritim duygusunu hissettiriyor. İpşiroğlu, Van Gogh’un “Ay Çiçekleri” dizisi için aynı konuyu değişik renklerle resmederek bir “renk senfonisi” oluşturduğunu söyler. Karakoç’un resimleri için de benzer bir yorumu yapmak mümkün. Serginin küratörü Serap Atala’nın da belirttiği gibi Karakoç’un resimleri göze hitap eden birer renk senfonisi gibi.

​Sergide kırmızı ağırlıklı çalıştığı eserlerinde kullandığı renk özgürlüğü gibi tuval yüzeyinde özgürce koşan, dizginlenemez atların coşkun ayak sesleri, adeta kişnemeleri duyuluyor. Sesler, renkler, hareket, müzik ve ritim galeri mekânına doluyor.

Bir Vazgeçmeme Hikâyesi

Sanatçı kimliği kadar öne çıkan diğer yönü ise eğitimciliği. Verdiği Yaratıcı Stüdyo dersleri sırasında öğrencilerine tıpkı okul öncesinde, belki mağara duvarlarını resimleyen insanlar gibi resme dair kanonları, kuralları öğrenmeden önceki saflık ve yaratıcılık ile resim yapma yöntemlerini, sanatın özgürleştirici yanını deneyimletiyor.

1947 yılında Çankırı’nın bir köyünde doğan Karakoç ancak 11 yaşına geldiğinde ilkokula başlayabiliyor ve ardından durmadan azimle sanat yolculuğunu sürdürüyor. Serap Atala’nın belirttiği gibi bu bir vazgeçmeme hikâyesi. Özgün baskı alanının da öncülerinden olan Karakoç, kırk yılı aşkın süredir tutkuyla sanat üretmeye devam ediyor. Bu üretimlerinin son örneklerinden oluşan “Ve Kırmızı”, Decollage Art’ta 3 Kasım’a kadar görülebilir.