Andy Warhol'un Che portresi (1968) üzerine bir yazı söz konusu ise beklenti büyük oranda Che'nin reklam yüzü haline getirilmesi, bunun eleştirisi, buradan uzanarak kapitalizmin kirli oyunlarının açığa çıkartılması gibi saikler olacaktır. Hele ki sanatın böyle bir oyuna alet olması (yani reklam sektörünün vb. bunu yapması her zaman olasılık dahilindedir ama sanatçıların bu tuzağa düşmesi) başlı başına bir eleştiri konusu olmalıdır. Sanatın ardındaki (piyasayı bağlayan sosyolojik) düzenekleri gösterdiğinizde, demistifikasyon bizi arzu ettiğimiz yere (izleyicinin özgürleşmesine) çıkarak mı sorusunu cebimizde saklı tutarak, daha ilk adımda beklenen eleştirinin Warhol üzerinde işe yaramayacağının hakkını teslim etmek gerekir. 

Deleuze, barok bir inşa olarak Leibniz'in felsefesini değerlendirirken, monad'a dair şu önemli saptamada bulunur:

“...her bir monad, bireysel birlik olarak, bütün diziyi içerir, böylece dünyanın bütününü ifade eder, ama ancak dünyanın küçük bir bölgesini, bir 'bölümü', şehrin bir mahallesini, sonlu bir parçayı daha açık olarak ifade ederek yapar bunu.”1

“Çağdaş Sanatın İtibarsızlaştırılması Kime Yarar?”* başlıklı yazım kimi olumlu kimi olumsuz pek çok tepki aldı. Öte yandan, yazıda ele almaya çalıştığım çağdaş sanatın “öteki” olarak belirlenmesinin farklı dinamikleri üzerine daha çok düşünmek gerektiği de ortaya çıktı. Keza “kral çıplak” diyenlerin bir kısmı çağdaş sanatçılar içinde kendilerine yakın olan isimleri ayırt edip öyle pozisyon alıyorlar; yani niyetlerinin vakti geldiğinde kendi ekipleriyle kralın koltuğuna kurulmak olduğunu acemice belli ediyorlar. Bu küçük kralcıklar dışında, piyasadan azıcık da olsa pay kapmak için kendi çıplaklıklarını alelacele ört bas etmeye çalışanları da eklemek lazım. Bütün bu patolojileri önce sanat tarihinden, sonra sanat kuramından ayırt etmek gerekiyor. 

Müzede yere bırakılan gözlük, ziyaretçilerden birinin ortalıkta unuttuğu bir çanta ya da kıyafet, saldırıya uğrayan birinin durumunun performans zannedilmesi, temizlikçinin çöp sanıp attığı sanat yapıtı... Liste daha sıralanırken eminim pek çok başka örnek de aklınıza gelmiştir. Sadece sosyal medyada değil, gazetelerde, dergi köşelerinde, hatta ve hatta kitap boyutunda tezahürleri var bu duygu durumunun: Çağdaş sanatı itibarsızlaştırma heyecanı.