Yazmak, bir yalnızlık işi nihayetinde. Dönüp geçmişime baktığımda, yıllarımı hep kalabalıklar içinde geçirdiğimi görüyorum oysa. Virginia Woolf’un ünlü “kendine ait bir oda”sı da yoktu hayatımda, yazar olma hayallerim de –mütevazı bir çalışma odasına kavuşalı birkaç yıl oldu ancak. Ama kendime ait bir odam olmasa da, kendime ait bir dünyam vardı –kimselerin bilmediği, sınırlarını benim de kestiremediğim, hayallerle sanrılarla bezeli, anılar, resimler, sesler biriktirdiğim, gözlemlerimi kaydettiğim, kalabalıklar içindeyken de sığınabildiğim bir dünya.