Bir Kitaba Başlamak...

Hayattaki en büyük heyecanlarımdan biridir bu. Fikir birden gelir. Ve yerleşir, gitmezse, benimdir.... Derken şımarır, uzun zaman benimle soluk alıp verir. Etlenip butlanması ise bir anda zihnimde yanan fikirle ters orantılıdır. En zor süreçtir bu. Yazmak, matematiksel bir denklem olduğu için, en azından ben buna inanıyorum, günlerimi, hatta aylarımı yer!

Pişman olurum ama nafile! Tuhaf bir aşk ilişkisidir. Ya da şöyle söyleyeyim, fikirle yaşamayı öğrenmek bütün aşklar, belki de yaşam gibidir. Tüketici, yorucu, bezdirici ama aynı oranda tecrübe etmeye değer!

Türkiyeli bir yazar olmaksa böylesi bir denklemin en can alıcı sorunsallarından biridir elbette. Fakat cevap ürktüğünüz gibi değildir! Türkiyeli bir yazar olmak, tüm olumsuzluklarına rağmen, benim açımdan bir nimettir.

Her gün tezgâhıma bu duyguyla otururum. 'Şanslısın' diyerek. Kafamı kurcalayan fikir ise hâlâ aynı asabiyetiyle zihnimde dolanmaktadır. Gergin anlar o zaman başlar. Şanslı mıyım, değil miyim? ‘Amann’ derim bir süre sonra. ‘Ne önemi var, çalış gitsin!’ Her gün, oradayımdır. Altı, yedi saat.  Hiçbir şey yazmasam da, orada. Kaytarsam da, orada. Kahveler, çaylar, başka başka hayaller, ama orada! Hep orada. Bıkkınlık, yılgınlık, yorgunluk. ‘Ne olurdu doktor olsaydın?’ yakınmaları. (Doktorluk, anne baba mesleği ve benim olmayı hep reddettiğim meslek olduğu için ilk aklıma gelendir, böyle zamanlarda!)

Ancak bir süre sonra (en iyi yaklaşımla altı ay diyelim şuna)  bütün vesveselerin hepsi erir gider. Karşımda karakterler belirir, olay örgüsü, kelimeler.  Ve sonra sadece kelimeler; onlar muazzamdır. İşte o zaman kendimi yitiririm. Ve onlar beni bambaşka yerlere götürür.

O an (yani o aylar), her şeyi unuttuğum anlardır işte. Sadece kelimeler vardır ve bir de, belki şu adını unuttuğum tuhaf yazar! Kelimeler en güçlü olandır. Mekânın önemi biter. Yaşam eksilir. Yazmanın en keyifli anıdır o. Sırat Köprüsü’nden geçme hali. Ve sonra, hiç de istemediğim bir zamanda kitap biter.

O zaman yaşamı tekrar fark ederim. Geri döner miyim? Eh işte.