Onurlu Bir Kız Çocuğunun Tebessümü

Galeri, 40'ıncı yılını 'arşiv sergileri'ne ayırmış. Yaşayan, gülümseyen, bilge, organik arşivler bunlar: Hayata farklı pencereler açan insanlar: Sanatçılar. Bu yönüyle, galeri 40 yıldır (cilttir) önümüze alternatif bir hayat ansiklopedisinin satırlarını seriyor. Mekânda daha önce "İmin İmi" (1987), "Galerinin Işıkları" (1991), "Kadans" (1995), "Prelüd"(2001) ve "Çeşitlemeler" (2013) adlı sergileri açan Füsun Onur'un galerideki bu son işi de, aynı bilgiç, ama mütevazı, mesafeli, ama çocuksu içe dönüklüğü bünyesinde barındırıyor. Böylece galeri yetişkinler için naif bir oyun alanı oluyor.

Kapıdan içeri girdiğimizde, karşımıza (+)'lardan bir demet ve bölük pörçük sesli, sessiz harfler diziliyor. Bir bulmaca olduğu her halinden belli bu yerleştirmenin önünde kalakalıyorsunuz. Kavramsal sanat, bulmacayla sözleniyor. Aralarında platonik bir cilveleşme yaşanıyor. En ciddi meseleler, galeriyi her ziyaret eden bireyin mekâna dair referanslarıyla kaynaşarak, çok önemli ve bitmek bilmez bir hafıza sorunsalına işaret ediyor.

Zaman içinde, aynı diğer Füsun Onur işlerinde olduğu gibi, siz empati sağladıkça, sabrettikçe ve bu işin uçucu dobralığına teslim oldukça, o bulmacayı çözmeye başlıyorsunuz. O bulmaca, galerinin tarihi ve Füsun Onur'un Rabia Çapa ile kader ortaklığının ürkek bir kalıntısına dönüşüyor. Şimdi burada söylesem, hiçbir sürprizi kalmayacak olan eşsiz kalıntılar onlar.

Bulmacayı çözmekten usanan, bitkin düşenler için hınzırlığı yine elden bırakmıyor Onur. Nişin önüne kırmızı bir kovayı alt üst ediyor. Bomboş kovanın üzerine, ziyaretçinin usu rezerve ediliyor. Dolsun, anlaşılsın diye. O duvarlara dil veriyor Füsun Onur son yerleştirmesiyle. Bulmacanın her bir manâ ve maddesi arasında, siyah, bencil kareler yok ama; pozitivizmin, dayanışmanın, zenginleşmenin artıları var. İnsanlar var, sevgi sözcükleri var; temenniler ve minnet duygusu var. Bu sebeplerden belki, hatta tesadüf de diyebilirsiniz buna, bilinmez; bireysel sadakatin kamusallıkla sınandığı bu sergi iyi ki 23 Nisan'da bitiyor. Hak ettiği gibi, kendi eksikliğinin öteki çocuk ruhlu yetişkinlerce giderilebileceği güzel bayrama gün sayıyor. Kaldı ki, Onur'lu bir kız çocuğunun 40 yıllık 23 Nisan tebessümü bu; siz de bilirsiniz, değil mi?