“Özgürlüğümüzden Alıkoyacak Kadar Büyüttüğümüz Korkular”

Son sergisi “Ben Esareti” vesilesiyle Seda Gazioğlu ile sohbet ettik. İlham kaynaklarından üretim pratiklerine, eğitiminden korkunun insanlar üzerindeki etkisine dek pek çok şey konuştuk. Siz de korkunun gizli kapılarını aralamak ve o kapılar ardında hiç beklemediğiniz kendinizle karşılaşmak isterseniz ay sonuna dek sergiye uğramayı unutmayın.

New York ve Londra’da aldığın sanat eğitiminin şu andaki üretimine nasıl etkileri olduğunu

düşünüyorsun?

Londra’daki okulda bizden işin kendisinden çok araştırma kısmına odaklanmamızı isterlerdi ve zorunlu günlük tuttururlardı. Araştırma ve ilham alma sürecinde kafamdan geçen her adımı kağıda dökmenin bana güzel bir disiplin katmakla beraber işin verimini de arttırdığına inanıyorum.

Şimdiye dek yurt dışı ve yurt içinde birçok fuara katıldın. İlk serginin tarihi 2015, o günden bugüne üretimin ve sanat pratiğin nasıl evrildi?

Sanat pratiğimin konusu ve genel bakışım sabit ama üstüne yoğunlaştığım detaylar sergiden sergiye değişiyor. Bu küçük yön değişimleriyle beraber kullandığım malzemeler de farklı boyutlar kazanıyor. 

Çalışmalarında korkunun insanlar ve hayatları üzerindeki etkisine odaklanıyorsun. Son sergin “Ben Esareti”nde bu tema dikkat çekiyor. Neyin korkusu bu, kaynağı ne?

Hepimizin içindeki o küçük “ben”ler bu korkuların kaynağı. Zamanında kendimizi korumak adına edindiğimiz, zamanla hayatımıza hükmedip bizi özgürlüğümüzden alıkoyacak kadar büyüttüğümüz korkular.

İnsan beyni bir diğer ilham kaynağın. Nasıl yansıyor çalışmalarına bu, biraz anlatır mısın?

İnsan beyni ve psikolojisi benim için bir tutku. Bugüne kadar tüm çalışmalarımın içeriği bu tutkudan beslendi. İnsan psikolojisi ve beynin karmaşık işleyişi sonsuz bir bilgi kaynağı, bu bilgilerin olabildiğince yayılması gerektiğini düşünüyorum.

Sen sergi fikrini ve çerçevesini nasıl ifade edersin? Nasıl bir hazırlık dönemi geçirdin?

Ne zaman ki yaptığım tüm araştırmalar tek bir odakta birleşmeye ve en yalın hâliyle vücut bulmaya başlıyor o noktada kafamdakileri malzemelerle birleştirmeye başlıyorum. Aslında işlerim cevabını merak ettiğim sorular ve cevaplardan oluşuyor. 

Disiplinlerarası bir üretim pratiğin var. Son serginde daha çok hangi çalışmaların karşılıyor bizi?

Halı üzeri karışık teknik, metal kaynaktan heykel ve tuval üzeri akrilik işlerimden oluşuyor bu sergi.

Çalışmalarının biraz karanlık ve ürkütücü tarafı var diye düşünüyorum. Sen bu konuda ne dersin?

Bu benim işlerim hakkında çok yapılan bir yorum. Hoşuma da gidiyor aslında. Ben karanlıktan beslenen bir insanım, gerek konu gerek ise mekân olarak. İnsan zihninin karanlığında gizlenen düşünceler oldum olası ilgimi çeker. Araştırmalarım da zaten daha çok bu yönde ve bu ilgim de ister istemez işlerime yansıyor. 

Yeni projelerin arasında neler var?

Bu sergime isteyip de yetiştiremediğim bir proje vardı. Şu anda ona odaklanmış durumdayım ve en yakın zamanda gerçekleşmesi için çalışmalara başladım.